Een permanente oplossing liet lang op zich wachten. Meike zou eigenlijk al in januari nieuwe pleegouders krijgen, maar door voor haar onbekende redenen kon het stel haar ineens toch niet meer in huis nemen. Ze was hierdoor flink van slag.
De tijdelijke pleegmoeder van Meike, Wilma; een hele lieve vrouw, was hierdoor ook ontdaan, want zij leefde altijd enorm mee met de kwetsbare kinderen die ze om de zoveel tijd in huis had.
Uiteindelijk kwam het goede nieuws: een echtpaar zonder kinderen, Gerard en Michelle, beiden halverwege de 40, wilde haar ontmoeten en kijken of het klikte. Ze zou er eerst een week logeren. Meike ging zonder verwachtingen die kant op. Ze was murw geslagen doordat ze zich ongewild voelde en had een muur rond zichzelf opgetrokken.
Aanvankelijk verliep het contact stroef. Niet omdat het geen leuke mensen waren, maar er was nog geen echte klik. Na twee dagen wilde Meike het liefst weg. ‘Waarom kan ik niet bij jou blijven?’ appte ze naar Wilma.
‘Lieverd, je weet dat dit niet kan. Mijn werk en het gereis wat daar om de zoveel tijd bij komt kijken, geeft me geen mogelijkheid om voor veel langere tijd iemand in huis te nemen. Ik ben al lang blij dat ik jou in deze periode kan helpen. Geef deze mensen een kans.’
Tijdens een lange wandeling kwam het keerpunt. Meike leerde over de beweegredenen van Gerard en Michelle en vormde zich een beeld van het leven wat ze tot nu toe hadden geleid. Ze hadden hun enig kind verloren op jonge leeftijd, terwijl ze zelf al richting de 40 gingen. Een tweede kind was er in die periode van verdriet niet gekomen en nu ze zichzelf min of meer weer op de rails hadden wilden ze graag hun tijd en energie gebruiken om voor iemand te zorgen die het nodig had.
In eerste instantie zorgde dit er alleen voor dat Meike’s hart ontdooide, niet dat ze het direct zag zitten om hen als pleegouders te hebben, maar doordat ze zich openstelde kwam hier uiteindelijk beweging in. Aan het eind van de week merkte ze plots dat ze veel plezier had tijdens een spelletje monopolie en dat ze weer eens hardop lachte.
Hier kan ik blijven, dacht ze tevreden.
Meike moest na het logeren nog twee maanden bij Wilma blijven. Gerard en Michelle zouden nog een lange vakantiereis naar Zuid-Amerika maken en zodra ze terug kwamen was het papierwerk waarschijnlijk ook rond. Begin mei zou ze bij hen komen wonen.
Met onbestemd gevoel liep Meike door het huis. Wilma voelde dat ze blij was, maar toch ook weer niet.
‘Heb je er zin in?’ vroeg Wilma.
‘Jazeker, heel erg!’
‘Waarom ben je nu dan zo sip?’
Meike zuchtte diep, staarde dramatisch uit het raam en liet haar onderlip hangen als teken van verdriet. Ze zei met een klein stemmetje: ‘het is pas februari.’
*Dit is een schrijfoefening uit de willekeurige woorden reeks, waarbij het beginwoord en het eindwoord door een willekeurige woorden generator zijn bepaald. In dit geval dus ‘permanente’ en ‘februari’. Het was vervolgens de uitdaging om daar een coherent verhaaltje tussen te schrijven.