Categorie: Willekeurige Woorden

De bioscoop bleef gedurende zijn hele leven een enorme aantrekkingskracht op Wouter uitoefenen. Terwijl hij normaliter moeilijk contact legde—zijn omgeving vermoedde dat hij ergens binnen het autistische spectrum viel—leefde hij helemaal op wanneer het onderwerp ter sprake kwam. Dan glinsterden zijn ogen en hij vertelde zonder de rest van het gesprek aan te voelen aan iedereen die er bij was waarom hij het zo’n mooie ervaring vond om naar de film te gaan.

‘Van te voren krijg je allemaal stukjes te zien van films die nog niet in de bioscoop zijn’, hoorde je dan, of: ‘ik vind het leuk als er pauze is, dan weet ik dat ik nog een hele helft te gaan heb’. Soms was het: ‘met die harde muziek en in het donker kan je helemaal in het verhaal op gaan, dan is het net of je er echt bij bent’ en op een ander moment zei hij: ‘bij sommige series krijg je aan het eind van film, na de aftiteling, een klein stukje te zien waarin verklapt wordt waar de volgende film over zal gaan.’

Zo meldde hij elk keer, op het pathologische af, achter elkaar van dit soort voorbeelden.

*Dit is een schrijfoefening waarbij het beginwoord en het eindwoord door een willekeurige woorden generator zijn bepaald. In dit geval dus ‘bioscoop’ en ‘voorbeelden’. Het was vervolgens de uitdaging om daar een coherent verhaaltje tussen te schrijven.

(Dit is een vervolg op Dimitri deel I )

‘Komt hij nou helemaal naar dit vervallen hostel, om hier te sterven? Het heeft wel iets tragisch.’ Dimitri en Balbatek hielden hun slachtoffer al een tijdje in de gaten en waren hem nu gevolgd naar deze uithoek van de stad. Vanuit de auto hielden ze het hostel waar hij zich bevond in de gaten. 

Dimitri vervolgde zijn mijmering: ‘Als hij niet gevlucht was met een deel van het geld, hadden we het er heel misschien nog over kunnen hebben. Even kijken wat hij te weten is gekomen en hem duidelijk maken dat onze zaken toch echt niet zijn zaken zijn, ondanks dat we samen een bedrijf runnen. Dat hij naar de politie ging hadden we af kunnen doen als naïef. Wat smeergeld op de juiste plek en niemand die zich druk maakt.’

‘Precies’, stemde Balbatek in. ‘Daarbij een paar gebroken benen en enkele bedreigde familieleden aan zijn kant en we hadden allemaal onze eigen weg kunnen vervolgen. Het gedoe met dat uitzendbureau had toch z’n beste tijd gehad.’

‘Ik had er overigens nog wel schik in’, ging Balbatek na een tijdje verder. ‘Maar goed, nu moeten we toch iets anders verzinnen. Zoals jouw oom aangaf zijn er vragen gesteld en kan hij niet iedereen bij ons weg houden. De hoofdcommissaris is wat dat betreft een goeie, daar kan je mee samenwerken, maar er zijn ook afdelingen waar ze minder kreukbaar zijn.’

Dimitri leek hem niet gehoord te hebben en bleef intens naar het hostel staren. ’Deze poging om er vandoor te gaan bewijst dat hij ons heeft willen bedriegen. Dat kan ik niet over mijn kant laten gaan. Ik ben degene die mensen bedriegt, niet andersom.’

‘Waar ik van baal is dat we hoorden dat een overijverige agent mijn signatuur heeft doorgegeven aan de opsporingseenheid van de recherche die zich bezighoudt met drugshandel, nog voordat we het dossier konden laten verdwijnen.’ Dit zat Balbatek al een paar dagen niet lekker, want dat kon in de toekomst alsnog problemen veroorzaken. Een reden des te meer om de man in het hostel eens even goed te grazen te nemen.

Ze zagen de uitbater van het hostel de balie zien sluiten en naar het café op de hoek lopen. Een mooie gelegenheid om ongezien langs te wippen.

‘Je hebt gelijk, dat kan inderdaad vervelend worden. Daar moeten we nog maar iets op verzinnen. Laten we nu eerst naar binnen gaan en hem daarbinnen duidelijk maken dat iemand een grote fout heeft begaan.’ 

Balbatek stapte opgewonden de auto uit. Dit was zijn specialiteit. ‘Ik beuk de deur wel in!’ Als om zijn woorden kracht bij te zetten maakte hij alvast een slaande beweging met de loden pijp die hij in zijn hand had.

Een kwartiertje later stond de enorme Kazach hijgend en zwetend boven het levenloze lichaam van hun voormalige compagnon. Bloed drupte van de loden pijp op zijn schoenen. ‘Zo, die is uitgeschakeld. Hij zal niemand meer iets kunnen vertellen.’

‘Precies’, zei Dimitri zacht terwijl hij een pistool met geluidsdemper uit zijn binnenzak haalde. Hij richtte het wapen op de rug van Balbatek. ‘Net zoals jij.’

*Dit is een schrijfoefening waarbij het beginwoord en het eindwoord door een willekeurige woorden generator zijn bepaald. In dit geval dus ‘komt’ en ‘jij’. Het was vervolgens de uitdaging om daar een coherent verhaaltje tussen te schrijven. Dit tekstje is tegelijkertijd een vervolg geworden op de oefening er voor.

De hebzucht van deze mensen kent geen grenzen! Ik ben de sjaak. Ze pakken alles van me af. Wanneer Dimitri en z’n mannen weer langs komen kan ik maar beter gedwee meewerken, anders loopt het nog veel erger met me af.

Eén dag later 

Ze zijn nog niet langs geweest. Vandaag ga ik nogmaals proberen om de politie in te schakelen. Deze keer ga ik naar het hoofdbureau. Misschien heb ik nog een kans.

Die avond

Zelfs de hoofdcommissaris nam Dimitri en die kameraad van hem, Balbatek, een enorme Kazach, in bescherming. Ze hebben vrienden op de juiste plekken. Hier zal ongetwijfeld veel smeergeld aan te pas komen. Het geld dat ze van mij aan het afpakken zijn zal hier vast ook weer voor gebruikt worden. Ik betaal er zelf voor dat de politie mij niet komt helpen!

Het leek zo mooi en makkelijk. Een bedrijfje beginnen dat via Balbatek Kazachse jongens inhuurde om tegen lage lonen gedetacheerd te worden in Moskou. Ze hadden een initiële investering nodig en mijn kennis van het netwerk van kleine ondernemers in de stad. Uiteraard viel het me op dat de jongens niet allemaal Kazakhen waren, maar vragen werden weggewuifd. Als ik toen had geweten wat ik nu weet! Het waren allemaal drugssmokkelaars en ze gebruikten het werk in Moskou als dekmantel. Tegelijkertijd werd ons gezamenlijk bedrijfje gebruikt om het geld wit te wassen.

Toen ik merkte dat er iets flink mis was zette ik zoveel mogelijk geld van het bedrijf om in cash. Ik meende mijn investeringen en aandeel veilig te moeten stellen. Ondertussen was ik hun dekmantel en één van hun slachtoffers tegelijkertijd. Nu gebruiken ze me ook nog eens als bliksemafleider en zondebok. Ze weten het zo te draaien dat ik de crimineel ben die hen heeft misbruikt. De commissaris schuimbekte nota bene tegen mij dat ik respectable ondernemers niet moest belasten met zulke aantijgingen! Niemand is te vertrouwen! Ik moet er vandoor.

Drie dagen later

Ik zit in een hostel aan de rand van de stad, maar ik ben te laat vertrokken! Ze zijn me gevolgd en staan voor de deur. Ik hoor ze beneden bonzen. Balbatek roept dat hij de deur gaat inbeuken. Voordat ik vertrok kwam ik er achter dat Dimitri’s oom een hoge positie heeft bij het Openbaar Ministerie. Toen besefte ik dat het zelfs geen zin had om ergens anders bij de staat hulp te zoeken. Ik kan nergens meer heen! Deze mensen zijn niet alleen criminelen, ze zijn ook nog eens de overheid!

*Dit is een schrijfoefening waarbij het beginwoord en het eindwoord door een willekeurige woorden generator zijn bepaald. In dit geval dus ‘hebzucht’ en ‘overheid’. Het was vervolgens de uitdaging om daar een coherent verhaaltje tussen te schrijven.

De onderzoeksvraag die Jean-Paul had opgesteld voldeed niet aan de eisen van zijn begeleiders. Die konden het onderling alleen nog niet echt eens worden over wat dan wel de juiste richting zou moeten zijn. Terwijl ze ruzie maakten over de beste formulering van de vraag zelf en wat er precies anders moest aan de bijbehorende opzet van het onderzoek, dwaalden de gedachten van Jean-Paul langs de vele keren dat die twee al met elkaar in conflict waren geweest.

Telkens had Jean-Paul het gevoel gehad dat hij partij moest kiezen. Tenminste, dat leken ze onder de oppervlakte van hem te verlangen, terwijl ze ondertussen zoveel mogelijk een masker van objectiviteit en professionaliteit probeerden te bewaren. Ze deden alsof ze ver boven de intriges van de ander stonden, waarbij het tragische was dat ze dit zelf nog leken te geloven ook. Ondertussen werd de hele afdeling betrokken bij hun ellebogenwerk.   

Onbewust werd Jean-Paul meegezogen in het gedrag van de mensen om hem heen. Ook hij deed steeds vaker alleen maar voor de vorm aardig tegenover zijn directe collega’s en dacht ondertussen: ‘Wat is jouw agenda? Wat probeer je te bereiken en ten koste van wie?’ Dit wantrouwen vervormde zijn mensbeeld en het zou slechts een kwestie van tijd zijn voordat hij er ook naar begon te handelen.

Terwijl het gekibbel van zijn begeleiders voortduurde, kwam Jean-Paul tot de conclusie dat hij ze geen van beiden mocht. Sterker nog, hij haatte ze allebei evenveel.

*Dit is een schrijfoefening waarbij het beginwoord en het eindwoord door een willekeurige woorden generator zijn bepaald. In dit geval dus ‘onderzoeksvraag’ en ‘evenveel’. Het was vervolgens de uitdaging om daar een coherent verhaaltje tussen te schrijven.

Gevangen in een berenklem – in de bossen driehonderd kilometer ten noordoosten van Omsk – was Andrei Popov bang dat de jager die de val had gezet, hem niet op tijd zou vinden.

*Dit is een schrijfoefening uit de willekeurige woorden reeks, waarbij het beginwoord en het eindwoord door een willekeurige woorden generator zijn bepaald. In dit geval dus ‘gevangen’ en ‘vinden’. Het was vervolgens de uitdaging om daar een coherent verhaaltje tussen te schrijven. Deze heb ik kort gehouden.

‘De geboden etenswaren hier zijn nog steeds niet echt denderend. Eens kijken, we kunnen vandaag kiezen uit brood en, ehmm, er zal vast wijn in deze karaf zitten. Ach, nee…het is water.’ De man die gesproken had keek spijtig omhoog.

‘Je bedoelt de ‘aangeboden’ etenswaren en nee inderdaad, qua voedingswaarde valt dit ver onder de standaard die ik gewend ben, maar dat hoef je me niet elke dag duidelijk te maken’, sprak zijn metgezel licht geïrriteerd.

‘Geweldig, ik zit gevangen met een taalpurist, dat maakt het een stuk draaglijker. Ik weet tenminste zeker dat ik feedback krijg op elke verhaspeling.’

‘Nou, jouw dagelijkse uitgebreide culinaire keuring van ons dieet hangt mij dus langzamerhand de keel uit. Brood met water, ik weet het!’

De twee mannen zaten sinds enkele maanden met elkaar gevangen in een kleine cel. Het enige contact met de buitenwereld ging via een luik en bestond uit de dagelijkse verwisseling van de emmer die ze als toilet gebruikten met een schone, het bijvullen met water van de kleinere emmer en het plaatsen van een grote homp oud brood. Dit alles gebeurde door een zwijgzame bewaker, waarmee ze al een tijdje geen contact meer probeerden te zoeken. Dit was de eerste dagen en weken namelijk vruchteloos gebleken. Ze zagen nu alleen zijn handen aan het werk, nadat hij zich via het spiekgaatje boven het luik ervan had vergewist dat de gevangen achter tegen de muur stonden.

‘Dat laatste meende ik niet’, zei de de man die als laatst gesproken had na een tijdje. ‘Ik geniet op zich wel van een kritische waardering van de keuken. Als het lekker is, moet je het zeggen, en als het een keer wat minder is, dan mag de kok het ook weten.’

Het begon allemaal onderdeel te worden van de routine die ze met hun tweeën aan het ontwikkelen waren. Zonder invloed van buitenaf en zonder echt iets te doen, degenereerde hun contact tot een lusteloze routine, waarbij ze elkaar met steeds dezelfde houding en frasen tegemoet traden. Het was een poging om de schijn op te houden, zodat ze onder de zwaarmoedigheid die op hen beiden drukte, toch luchtig de dag probeerden door te komen. Deze sleur werd af en toe doorbroken door diepe gesprekken over wat nu begon te voelen als hun vorige leven, buiten de gevangenis. Hoe ze opgroeiden en wat hun dromen en verwachtingen waren geweest. Zo raakten ze onder de soms wat holle theatrale omgangsvormen, die in deze cel niet helemaal op hun plaats waren, toch enorm op elkaar gesteld.

De voedselcriticus kauwde langzaam op zijn brood, bekeek het nog even goed, slikte de hap door en zei nadenkend: ‘Nou, in dat geval, ik kan je wel vertellen – en dat is het laatste wat ik er vandaag over zeg: het dieet hier in de gevangenis, tenminste ik kan alleen spreken over de variant die wij in deze cel krijgen, dat is wel een behoorlijk eenzijdige.’

*Dit is een schrijfoefening uit de willekeurige woorden reeks, waarbij het beginwoord en het eindwoord door een willekeurige woorden generator zijn bepaald. In dit geval dus ‘geboden’ en ‘eenzijdige’. Het was vervolgens de uitdaging om daar een coherent verhaaltje tussen te schrijven.

Bestek op tafel, servetjes op het bord en de kaarsen aan. Zo, eindelijk, klaar voor het luxe diner met collega’s — onder anderen de baas en zijn vrouw — bij hem thuis!

‘Baas.’ Herman proefde het woord hardop. Natuurlijk noemde hij hem nooit zo, maar sinds hij jaren geleden bij het advocatenkantoor begonnen was, had hij wel zo over hem gedacht. 

‘Daar komt snel verandering in,’ zei Herman tegen zichzelf. ‘Vanavond moet het gebeuren.’

Herman hoopte partner te worden en daarmee op gelijke voet te komen met ‘de baas’. Hij had er lang naartoe gewerkt en iedereen wist dat hij het verdiende. Vanavond na het diner wilde hij de deal mondeling bezegelen.

Hij had altijd goed werk geleverd en dit was ook erkend, maar er was één klein verwijt van een paar maand geleden dat hem dwars zat. De baas had gezegd dat hij net dat stukje gevoel voor show miste, dat beetje extra charme waardoor de klanten, waaronder een paar hele grote bedrijven en enkele rijke ondernemers, zich echt gewaardeerd voelden. Dit was niet omdat hij het niet probeerde, werd er aan toegevoegd, maar in zijn gedrevenheid om het werk goed te doen vergat hij gewoon om de klant op die manier in de luren te leggen.

Vandaag zou hij het tegendeel laten zien. Hij had een prachtige uitnodiging laten maken voor een informeel, maar wel chic diner met black tie dresscode en hij had de belangrijkste mensen binnen de firma uitgenodigd. Alles was tip top in orde. Zelf gekookt, dat kon hij goed, zelf de wijnen uitgezocht, met hulp van de verkoper, en zelf het hele huis in orde gemaakt voor de perfecte ontvangst.

Herman zag de eerste gasten uitstappen, de baas was erbij. ‘Tijd om te shinen,’ zei hij nog even met een zelfvoldane blik op de dinertafel. Hij zou ze allemaal een mooie avond bezorgen. Wanneer ze dan voldaan aan de cognac zaten, dan zou hij zich in de serre afzonderen met de baas en het onderwerp ‘partner worden’ subtiel ter sprake brengen.

Pas toen Herman de deur open deed om de eerste gasten te ontvangen besefte hij: Shit, ik sta nog in mijn hemd.

*Dit is een schrijfoefening uit de willekeurige woorden reeks, waarbij het beginwoord en het eindwoord door een willekeurige woorden generator zijn bepaald. In dit geval dus ‘bestek’ en ‘hemd’. Het was vervolgens de uitdaging om daar een coherent verhaaltje tussen te schrijven.

Een permanente oplossing liet lang op zich wachten. Meike zou eigenlijk al in januari nieuwe pleegouders krijgen, maar door voor haar onbekende redenen kon het stel haar ineens toch niet meer in huis nemen. Ze was hierdoor flink van slag. 

De tijdelijke pleegmoeder van Meike, Wilma; een hele lieve vrouw, was hierdoor ook ontdaan, want zij leefde altijd enorm mee met de kwetsbare kinderen die ze om de zoveel tijd in huis had.

Uiteindelijk kwam het goede nieuws: een echtpaar zonder kinderen, Gerard en Michelle, beiden halverwege de 40, wilde haar ontmoeten en kijken of het klikte. Ze zou er eerst een week logeren. Meike ging zonder verwachtingen die kant op. Ze was murw geslagen doordat ze zich ongewild voelde en had een muur rond zichzelf opgetrokken.

Aanvankelijk verliep het contact stroef. Niet omdat het geen leuke mensen waren, maar er was nog geen echte klik. Na twee dagen wilde Meike het liefst weg. ‘Waarom kan ik niet bij jou blijven?’ appte ze naar Wilma. 

‘Lieverd, je weet dat dit niet kan. Mijn werk en het gereis wat daar om de zoveel tijd bij komt kijken, geeft me geen mogelijkheid om voor veel langere tijd iemand in huis te nemen. Ik ben al lang blij dat ik jou in deze periode kan helpen. Geef deze mensen een kans.’

Tijdens een lange wandeling kwam het keerpunt. Meike leerde over de beweegredenen van Gerard en Michelle en vormde zich een beeld van het leven wat ze tot nu toe hadden geleid. Ze hadden hun enig kind verloren op jonge leeftijd, terwijl ze zelf al richting de 40 gingen. Een tweede kind was er in die periode van verdriet niet gekomen en nu ze zichzelf min of meer weer op de rails hadden wilden ze graag hun tijd en energie gebruiken om voor iemand te zorgen die het nodig had. 

In eerste instantie zorgde dit er alleen voor dat Meike’s hart ontdooide, niet dat ze het direct zag zitten om hen als pleegouders te hebben, maar doordat ze zich openstelde kwam hier uiteindelijk beweging in. Aan het eind van de week merkte ze plots dat ze veel plezier had tijdens een spelletje monopolie en dat ze weer eens hardop lachte.

Hier kan ik blijven, dacht ze tevreden.

Meike moest na het logeren nog twee maanden bij Wilma blijven. Gerard en Michelle zouden nog een lange vakantiereis naar Zuid-Amerika maken en zodra ze terug kwamen was het papierwerk waarschijnlijk ook rond. Begin mei zou ze bij hen komen wonen.

Met onbestemd gevoel liep Meike door het huis. Wilma voelde dat ze blij was, maar toch ook weer niet.

‘Heb je er zin in?’ vroeg Wilma.

‘Jazeker, heel erg!’

‘Waarom ben je nu dan zo sip?’

Meike zuchtte diep, staarde dramatisch uit het raam en liet haar onderlip hangen als teken van verdriet. Ze zei met een klein stemmetje: ‘het is pas februari.’

*Dit is een schrijfoefening uit de willekeurige woorden reeks, waarbij het beginwoord en het eindwoord door een willekeurige woorden generator zijn bepaald. In dit geval dus ‘permanente’ en ‘februari’. Het was vervolgens de uitdaging om daar een coherent verhaaltje tussen te schrijven.

Het aangrijpingspunt waarop de grappen van de, eerst nog wat zoekende, jonge cabaretier kwamen te landen, bestond uit een jongedame op de eerste rij, genaamd Karin. Aanvankelijk leek de enige reden dat zij tot mikpunt was gekozen, het feit dat ze vooraan zat. Nadat ze wat ondervraagd was, zoals cabaretiers dat vaker doen, zat ze er zichtbaar ongemakkelijk bij.

‘Ik zie je denken. Waarom moet ik nou net op de eerste rij zitten,’ klonk het vanaf het podium.

‘Dit wordt een lange avond. Hier was ik al bang voor toen ik zag dat we deze stoelen hadden gekregen,’ fluisterde Karin tegen haar vriendin Jet, die naast haar zat.

Ze waren blanco naar de try-out gegaan van deze, naar ze hadden horen zeggen, veelbelovende komiek en kenden zijn werk nog niet. Door het onderlinge gefluister werd Jet er bij betrokken en ook zij moest een spervuur van vragen beantwoorden en zich op de hak laten nemen. Zoals dat gaat wanneer mensen een situatie niet onder controle hebben, niet goed weten wat ze moeten verwachten en het niet naar hun zin hebben, begonnen beide dames signalen van lichte stress te vertonen. Ze werden rood in de hals en kregen hartkloppingen.

Zouden we de rest van de show met rust gelaten worden?, dachten beiden licht geïrriteerd.

Nadat ze met een paar complimenteuze opmerkingen wat op hun gemak werden gesteld, wist de cabaretier ze allebei samen met de hele zaal hard in de lach te laten schieten, door op komische wijze een paar actualiteiten te behandelen en dit ad-rem te koppelen aan een aantal zaken die Karin en Jet hem hadden verteld over hun leven. Vervolgens raakten ze hevig ontroerd, toen de muzikale kwaliteiten van de theatermaker naar boven kwamen en hij een gevoelig liedje zong, waarmee hij precies de juiste snaar raakte bij Karin door in tedere en poëtische bewoording een couplet te wijden aan haar pasgeboren zoontje Sem. Het liedje werd tegen het eind kunstig omgetoverd tot een echte meezinger, waarbij de hele zaal meerdere keren enthousiast inviel bij het refrein.Meesterlijk hield hij daarna de vrolijke stemming vast en gebruikte dit als basis om de lachspieren van de bezoekers eens echt hard te laten werken, door als een ware stand-up comedian een stroom woordgrappen te maken en voor allen herkenbare situaties op geestige en vaak absurdistische wijze te verbuigen.

Uiteindelijk gingen beide dames dik tevreden en zeer onder de indruk naar huis. Theater, komedie, zang, poëzie en woordgrappen. Ze hadden een heel arsenaal aan verschillende cabaret vormen voorbij zien komen. ‘Wat een meester in zijn vak, nu al!’ zeiden ze tegen elkaar. ‘Een echte ouderwetse en tegelijkertijd vernieuwende conferencier!’

*Dit is een schrijfoefening uit de willekeurige woorden reeks, waarbij het beginwoord en het eindwoord door een willekeurige woorden generator zijn bepaald. In dit geval dus ‘aangrijpingspunt’ en ‘conferencier’. Het was vervolgens de uitdaging om daar een coherent verhaaltje tussen te schrijven.

‘Begeven we ons op deze manier nu toch niet een beetje op glad ijs?’

Toen Ronald hun open relatie ter discussie stelde, die hij met Jeanet op haar initiatief begonnen was, gaf haar reactie hem niet echt vertrouwen.

‘Komt wel goed joh,’ zei ze,’ jij blijft denk ik wel mijn liefste.’

*Dit is een schrijfoefening uit de willekeurige woorden reeks, waarbij het beginwoord en het eindwoord door een willekeurige woorden generator zijn bepaald. In dit geval dus ‘begeven’ en ‘liefste’. Het was vervolgens de uitdaging om daar een coherent verhaaltje tussen te schrijven.

*De afbeelding boven aan het artikel is een bewerkte versie van een origineel van Freepik.