De bioscoop bleef gedurende zijn hele leven een enorme aantrekkingskracht op Wouter uitoefenen. Terwijl hij normaliter moeilijk contact legde—zijn omgeving vermoedde dat hij ergens binnen het autistische spectrum viel—leefde hij helemaal op wanneer het onderwerp ter sprake kwam. Dan glinsterden zijn ogen en hij vertelde zonder de rest van het gesprek aan te voelen aan iedereen die er bij was waarom hij het zo’n mooie ervaring vond om naar de film te gaan.
‘Van te voren krijg je allemaal stukjes te zien van films die nog niet in de bioscoop zijn’, hoorde je dan, of: ‘ik vind het leuk als er pauze is, dan weet ik dat ik nog een hele helft te gaan heb’. Soms was het: ‘met die harde muziek en in het donker kan je helemaal in het verhaal op gaan, dan is het net of je er echt bij bent’ en op een ander moment zei hij: ‘bij sommige series krijg je aan het eind van film, na de aftiteling, een klein stukje te zien waarin verklapt wordt waar de volgende film over zal gaan.’
Zo meldde hij elk keer, op het pathologische af, achter elkaar van dit soort voorbeelden.
*Dit is een schrijfoefening waarbij het beginwoord en het eindwoord door een willekeurige woorden generator zijn bepaald. In dit geval dus ‘bioscoop’ en ‘voorbeelden’. Het was vervolgens de uitdaging om daar een coherent verhaaltje tussen te schrijven.